Chella: "Ik ben dankbaar dat ik verder mag leven"

Chella (42): “Eind maart van dit jaar kreeg ik mijn laatste bestraling, eindelijk was ik klaar met de behandelingen. Toen kwam er meer ruimte om te bedenken hoe ik mijn leven verder ga inrichten.

Voordat ik de diagnose borstkanker kreeg had een eigen bedrijf aan huis waarbij ik zo ongeveer de hele dag in de keuken stond. Dat ik dat niet weer wilde was me vrij snel duidelijk. Nee, ik wil weer meer onder de mensen zijn en m'n talen weer spreken. Dan gedij ik het beste. Ik ben heel blij dat ik net een nieuwe baan heb gevonden bij een hotel in de buurt. Ik werk er 2 dagen bij de receptie.

Revalideren

1 of 2 weken na de laatste bestraling kreeg ik een klap van de vermoeidheid. Daar heb ik me aan overgegeven. Dat was ook het advies van het ziekenhuis. Ik had ook vertrouwen dat ik me beter ging voelen. Eigenlijk was het raar, want toen ik chemotherapie kreeg voelde ik me een stuk fitter. Met wandelen en fysiotherapie heb ik mijn ritme inmiddels weer aardig opgebouwd.

Maar ik ben er nog niet. Ik moet goed letten op mijn energieverdeling, dat is constant aanpassen Steeds kleine stapjes vooruit. In het begin kijk je niet naar wat er beter gaat dan gisteren, maar naar wat er per week beter gaat. En later bekijk je het per 2 weken, en zo verder. Zwemmen hielp me met revalideren. Door de operatie kon ik mijn arm niet meer goed bewegen. In het water beweeg je makkelijker maar ik vond het spannend om te gaan zwemmen. Mijn zijkant is heel gevoelig van de bestraling, wat als mensen mij daar per ongeluk zouden raken? Ik had het geluk dat een zwemdocent mij 6 weken privé kon laten zwemmen in het zwembad. Daardoor kon ik me vrij bewegen. Zij lette goed op mij en wees me op de vooruitgang die ik boekte. Heel fijn!

Grenzen voelen

Eens per 2 weken ongeveer heb ik een off dag. Of, misschien iedere week nog wel een keer. Een dag of een dagdeel. Inmiddels weet ik dat ik me daaraan moet overgeven. En als ik met zo voel, dan stop ik meteen met wat ik aan het doen ben. Ja, ik kan nu veel beter mijn grenzen voelen en aangeven. Het bestraalde gebied smeer ik meerdere keren per dag in. Dat is inmiddels niet meer confronterend. Het hoort nu bij mijn routine. Ik stel weer doelen, daar haal ik kracht uit. Het geeft me houvast. Sowieso ben ik van nature positief. Ik slik nog een jaar Olaparib, dat is onderdeel van de studie Subito waar ik aan mee doe. Ook dat geeft me houvast en een stuk zekerheid en ook zeker een gevoel van extra bescherming.

Negatieve opwinding

Ben ik veranderd? Natuurlijk ben ik niet meer precies zoals ik toen was. Het is heel normaal dat je verandert als je dit meemaakt. En het is ook goed, want je gaat bewuster met je leven en alle andere dingen om. Na de 1e keer dat ik chemotherapie kreeg, merkte ik op dat mijn hart heel hard kan kloppen door mijn hele lijf. Een negatieve opwinding geeft meteen die lichamelijke reactie en word ik terug gevloten. Dat is gebleven, maar is ook een voordeel, ik kan me niet druk maken. Ja, ik accepteer het maar, het is zoals het is. Ik ben dankbaar dat ik genezen ben en verder mag leven.

Carpe diem

Mijn carpe diem moment is genieten van mijn kinderen en mijn familie en vrienden. Heel simpel eigenlijk. Tijdens mijn ziekteproces heb ik zoveel mogelijk geprobeerd om juist van de kleine dingen te genieten. Een lief bericht of kaart van iemand, thee drinken in de zon, wandelen met de hond, contact met vriendinnen, dat soort dingen. Dat zit er nog steeds in hoor, genieten van de kleinste dingen. Inzetten voor Pink Ribbon, dat hoort daar ook bij. Ik was ziek, maar ik wilde zo graag iets doen! Dus zette ik een actie op n.a.v. een vriendin voor mij een marathon zou gaan lopen. Middenin coronatijd, dus een virtual run waar heel veel vrienden en familie, maar ook mensen die ik niet kende aan mee deden. Dat het meer dan 33 duizend euro opleverde, dat had ik niet durven dromen!”

Fotografie: Nynja Dudok Photography