Madelon was 21 toen ze borstkanker kreeg

Madelon (21): “Domme pech. Dat was het toen ik op 31 maart de diagnose borstkanker kreeg. Ik was aan het facetimen, had jeuk, krabde aan mijn borst en toen schoot ik met mijn vingers over het bobbeltje. Ik voelde meteen dat het anders was dan dat wat ik normaal voel.

Ik ben jong, gezond, het zit niet in de familie, maar toch maakte ik me zorgen. De huisarts zei eigenlijk dat het niet kon, borstkanker op mijn leeftijd. Hij deed nogal luchtig maar omdat ik aandrong, stuurde hij me door naar het ziekenhuis voor een echo.

Van kleins af aan wilde ik het woord kanker niet uitspreken. Ik werd er emotioneel van en het gaf me een akelig gevoel. Gelukkig was dat de afgelopen jaren heel wat minder geworden. Op de een of andere manier voelde ik dat ik er ook een keer mee te maken zou krijgen. Daarom checkte ik mijn borsten goed.

In het ziekenhuis volgde een echo en een punctie. Daarmee wilden ze het zekere voor het onzekere nemen en dingen uitsluiten. Iedereen probeerde me gerust te stellen, maar mijn onderbuikgevoel bleef. En ik had gelijk… 1 of 2 dagen later hoorde ik dat ik borstkanker heb. In het ziekenhuis was iedereen verbaasd. Ze hebben het wel 3 x gecheckt om het zeker te weten.

Meteen doelgericht

Het voelt alsof je in een film zit die niet over jou gaat. Mijn gedachten sprongen meteen in de overlevingsmodus. Ik was meteen heel doelgericht. Wat kunnen we doen? Hoe staat het ervoor? De onderzoeken die volgenden waren heel spannend, onzeker en stressvol. Omdat ik zo jong ben kwam eicellen invriezen ter sprake. De specialist vertelde dat ik door de chemotherapie waarschijnlijk mijn menstruatie zou verliezen. Maar, ze dacht ook dat het wel weer zou terugkeren. Mijn kans op onvruchtbaarheid zou een paar procent hoger zijn dan zonder de chemo. Daarom besloot ik om geen eicellen in te laten vriezen.20 weken kreeg ik chemotherapie in combinatie met immunotherapie. Omdat een borstbesparende operatie het er niet mooier op zou maken, koos ik voor een borstamputatie met reconstructie. Ik koos voor een dubbele borstamputatie omdat er 2 individuele tumoren in 1 borst waren gevonden die op zichzelf zijn gaan groeien. Dat was geen goed prognostisch teken.

Die keuze was heftig. Je weet niet wat je allemaal te wachten staat. Maar, ik wist meteen dat ik wilde doen wat nodig was. Het is belangrijker dat ik er nog ben. Liever zonder mijn borsten maar met goede vooruitzichten. Tijdens de operatie is van de binnenwand van mijn bovenbenen 2 nieuwe borsten gemaakt. Het geneest heel goed en mooi. Als ik straks in de zomer een korte broek draag en je mij van voren bekijkt zie je de littekens op mijn benen niet.

Steun

Ik heb lieve ouders, vrienden en mijn vriend die allemaal een grote steun waren. Maar, geen van hen begreep mij echt. Bij de chemotherapie kwam ik een vrouw van 50 tegen die gelijk met mij op ging. Met haar wisselde ik ervaringen uit. Zij begreep mij echt. En ook met mijn buurvrouw die borstkanker had gehad kon ik goed praten.

In het begin was ik onzeker. Artsen doen dan geen concrete uitspraken omdat ze nog te weinig weten of niks nog zeker is. Daardoor was ik angstig en had ik paniekaanvallen. Ik sliep ook slecht. Maar hoe meer uitslagen ik kreeg, hoe duidelijker het plan werd, hoe beter het ging.

Weinig last van chemotherapie

Van de chemokuren had ik niet veel last. Na de kuur was ik 1 à 2 dagen moe, verder niks. Ik kon ook verder gaan met mijn opleiding. Met een groepje werkten we aan onze scriptie. Ik kon niet zoveel doen als de rest maar heb zeker ook bijgedragen. Echt ziek heb ik mij nooit gevoeld. Helaas verloor ik wel mijn haar en droeg ik een haarwerk. Marijke Paradiek uit Roermond maakte mijn haarwerk. Zij was en is nog steeds een enorme steun voor mij. Ik had gedacht dat mijn lijf wel een opdonder zou krijgen. Maar dat was niet zo. Na het afronden van mijn chemokuren keerde mijn menstruatie heel snel weer terug. Omdat ik een hormoongevoelige tumor had, is het beter als dat nog even niet zo is. Daarom slik ik nog 5 jaar medicijnen die het stilleggen. Ook moet ik nog een halfjaar immunotherapie. Dat is om de 3 weken een infuus. Maar dat is zo voorbij, vergeleken bij de chemo.

Net voor ik ziek werd was ik heel bewust gaan leven en was ik superfit. Ik was een fanatiek sporter en veel bezig met mijn lijf. Dat helpt nu bij mijn herstel. Ik ben gewend om doelgericht bezig te zijn. Bij fysiotherapie bouw ik kracht op en kijken we naar wat ik al wel en niet kan. Ik moet niet te snel gaan en over mijn grenzen gaan.

Door mijn verhaal te delen, hoop ik dat ook jongere mensen hun borsten gaan controleren. Dat ze weten waar ze op moeten letten. Hoe ze voelen en dat je ernaar moet kijken. Er zit toch nog wel een taboe op vind ik, ook bij huisartsen.”

Wil je het verhaal van Madelon volgen? Dat kan hier: mxdelonmerten