Baukje: “Ik heb nu zoveel meer waardering voor wat ik heb”

Toen Baukje (nu 41) borstkanker kreeg was ze bang dat angsten uit haar verleden weer zouden opspelen. “Want kanker is een angstig en onzeker iets.” Gelukkig gebeurde dit niet. “Het omgekeerde leek het geval.”

Hoe kijk jij aan tegen je veranderde lijf, tijdens de behandelingen en nu?

“Tijdens de behandelingen zit je in de overlevingsstand. Ik had weinig tijd en ruimte om stil te staan bij wat er gebeurde. Je wordt geleefd. Ik had veel moeite om fit te blijven. Door slechter eten en minder bewegen kwam ik aan. Ik baalde daarvan maar toch voelde ik me tijdens de chemo's heel erg mooi. Juist met mijn kale hoofd, gladde huid en zonder wimpers en wenkbrauwen. Het was letterlijk dat alle buitenkant, bullshit en uiterlijkheden wegvielen en alleen de echte ik overbleef.

Ik voelde me (ondanks tegenslagen, angsten en onzekerheden) heel sterk en veerkrachtig. Schoonheid en me mooi voelen kreeg hierdoor een hele andere dimensie, het kwam veel meer van binnenuit in plaats van dat dat voortkwam uit uiterlijkheden. De enige weg was het te ondergaan en er doorheen zien te komen en ik was trots op hoe ik dat deed.”

Omarm jij jezelf en je nieuwe lijf?

“Volmondig ja! Tuurlijk had ik graag mijn ‘oude’ lijf willen houden, maar ik heb nu zoveel meer waardering voor wat ik heb. Voor mij geldt nu: dit is wie ik ben, ik mag er zijn en ik maak er het beste van. Mijn afwijkende uiterlijk, daarmee bedoel ik mijn platte borstkas, geeft me eerder kracht dan dat het me onzeker maakt. Mijn littekens draag ik met trots en ik voel me op en top vrouw!”

In welk opzicht ben je veranderd? En hoe vind je dat?

“Kanker heeft me veel meer zelfvertrouwen en waardering voor mijn lijf gegeven. Of misschien is het de manier waarop ik er doorheen ben gekomen wat me zekerder maakt.

Ik ben nogal een ‘people pleaser’ en heb de neiging me naar anderen te voegen. Ik heb een verleden met veel angsten en ik dacht dat die weer zouden opspelen. Kanker is een angstig en onzeker iets. Het omgekeerde lijkt het geval.
Ik durf nu meer mij eigen koers te varen en te vertrouwen op dat ik wel weet wat goed voor me is. Ook heb ik minder ruimte voor onzinnigheden van zowel mezelf als anderen, dat geeft een bevrijdend gevoel. Je zou dus kunnen zeggen dat het me dichter bij mezelf heeft gebracht. Gezondheid en liefde is uiteindelijk het allerbelangrijkste dat overblijft.

Je hebt bewust gekozen voor geen reconstructie. Hoe was het voor je om die keuze te maken?

“Geen reconstructie was voor mijn gevoel de enige juiste keuze die ik kon maken. Bij het eerste diagnosegesprek en nog voor de behandelingen begonnen wist ik eigenlijk al wat ik wilde. Omdat ik BRCA1 drager ben, wist ik dat een amputatie haast onvermijdelijk was.

Ik heb altijd heel sterk gevoeld dat ik geen onnatuurlijk weefsel in mijn lijf wilde, dus implantaten vielen af. Ook het idee van lange en ingewikkelde operaties met eigen weefsel, veel risico en waarbij ik grote littekens op mijn nog intacte lijf zou krijgen, voelde niet goed. Wat voor reconstructie ik ook zou kiezen, het zouden nooit meer mijn borsten worden. Of althans, het zou nooit meer zo worden als het was. Het voelt heel bevrijdend dat ik deze keuze voor mezelf kon maken, zonder te denken aan wat de norm is of wat andere mensen ervan vinden.

Wat ik heel jammer en zorgelijk vind is dat deze keuze vanuit de medische wereld, nog erg ondergewaardeerd blijft voor jonge vrouwen. Er wordt standaard gesproken in termen van reconstructie en de norm is dat vrouwen borsten horen te hebben en dat je dat ook zou moeten willen. Ook geen reconstructie is een reconstructie. En ik zou ervoor willen strijden dat dit ook als een volwaardige keuze wordt aangeboden in de behandelkamer.”

Baukje is samen met haar beste vriendin Wieke te zien in de 2022 campagne voor de Pink Ribbon Armband.

Fotografie: Vlada Vitko_Media.Monks